Stopnie zaawansowania niewydolności żylnej

W pierwszej kolejności należy sprawdzić, z jakim rodzajem choroby żylnej mamy do czynienia. Wyróżnia się odmianę pierwotną (dziedziczoną) i wtórną, czyli nabytą przez niezdrowy tryb życia. Oceniając stopień zaawansowania niewydolności żylnej, należy dokładnie zbadać, skąd się wziął dany problem. Zaawansowaną niewydolność żylną można leczyć tylko w kilku przypadkach. Nie zawsze jednak są to zmiany odwracalne.

Niewydolność żylna zaczyna się od niewielkich zmian

Przewlekła niewydolność żylna zawiera w swoim pojęciu wiele odniesień. Niektóre z tych schorzeń pozwalają osobom chorym na normalne funkcjonowanie, a w niektórych przypadkach jest to wręcz niemożliwe, ponieważ przy zaawansowanej niewydolności żylnej może dochodzić do owrzodzeń, a nawet kalectwa. Najbardziej znaną odmianą tej choroby jest teleangiektazja, w której przebiegu żyłki na ciele układają się w dość charakterystyczny sposób, np. w kształt drzewka. Ta odmiana występuje u prawie 65 procent kobiet i prawie 50 procent mężczyzn. Podczas klasyfikowania rodzaju niewydolności bada się:

objawy podmiotowe i przedmiotowe,
klasyfikację etiologiczną,
anatomię,
dysfunkcję patofizjologiczną.

Dopiero po zbadaniu tych czterech cech jesteśmy w stanie określić poziom zaawansowania niewydolności żylnej.

Szczegółowe stopnie zaawansowania niewydolności żylnej

Klasyfikacja podmiotowa i przedmiotowa to nic innego jak zbadanie, w jakim stadium choroby znajduje się pacjent – czy ma się do czynienia z niewidocznymi zmianami, czy występują pajączki, czy może doszło już do owrzodzenia czynnego bądź wygojonego. Drugi stopień to zbadanie, czy choroba jest nabyta, czy może wtórna. Trzeci stopień to klasyfikacja anatomiczna, czyli określenie gdzie i jak duże są zmiany oraz czy dotyczy to żył głębokich, powierzchownych czy przeszywających. Ostatnim krokiem do sprawdzenia zaawansowania niewydolności żylnej jest sprawdzenie poziomu kalectwa chorego.